De Hofnar en de Coach

In de Europese Middeleeuwen en in veel landen nog steeds, kon je niet zomaar zeggen wat je wilde. Laat staan een hoogstaand iemand suggesties geven als die het misschien wel kon gebruiken. En al helemaal niet aan de Koning of Koningin, als die het niet met jouw suggestie eens was, dan had je een probleem. Dan ging zomaar je kop eraf.

De Koning of Koningin zelf, laten we haar voor het leesgemak Koning noemen in dit artikel, was zich wel bewust dat hij feedback kon gebruiken. Hij had veel aan een verfrissende kijk op de dingen die in zijn koninkrijk gebeurde. Als hij ziek was riep hij zijn dokter, die gaf drankjes en poedertjes tegen pijn of een flinke borrel bij verdriet of tegenzin.

Echter, wie durfde de koning advies te geven of tegen te spreken? Eigenlijk niemand.

Dus koos de koning zijn Nar. Een Hofnar. Ofwel Joker of Jester en die deed meer dan alleen entertainen en dansjes maken.

Door grappen, humor en toneelstukjes bracht hij de Koning op andere ideeën. De Nar rekte het wereldbeeld van de Koning op en gaf suggesties die niemand anders kon geven. Van die Nar kon de Koning het wel hebben, hij gaf hem tenslotte te eten of goudstukken en de Koning hoefde de Nar alleen te zien als hij dat wilde en erom vroeg.

De Koning had er ook wel veel aan, anders had hij alleen zijn eigen gedachten en ideeën over zijn koninkrijk.

Tegenwoordig zijn wel allemaal Koning in ons koninkrijk, ofwel onze wereld, onze relaties, werk en gezondheid. En als vrienden, familie of collega’s ons iets willen vertellen, of erger, feedback geven op ons gedrag, dan kan dat aanvallend aanvoelen. 

En wat als je dan toch suggesties, feedback nodig hebt van iemand die niet betrokken is, of wat doe je als je iemand suggesties wilt geven?

Nou, neem een Nar? Of raad er een aan. Jij bent tenslotte Koning van je eigen koninkrijk: je relaties, toekomst, werk, verleden, doelen, wensen, gedrag en emoties. Ze zijn er echt nog hoor, goeie Narren.

Tegenwoordig heten ze Coach. Een coach die je kan verwarren zodat een poort naar een nieuwe werkelijkheid opengaat? Of die je rust en bewustwording laat vinden. Een coach die afstand kan nemen en je naar je probleem of kans laat kijken vanuit een heel ander perspectief. Een coach die verlicht met humor, kansen op de voorgrond krijgt en lasten lichter laat wegen. Je zou de coach die een provocatieve, oplossingsgerichte stijl hanteert, de hedendaagse Nar kunnen noemen.

En belangrijk is, een Koning of Koningin kiest zelf zijn of haar coach. 

Anders wordt het narrig.

Door: Ben Mulder  |  www.ben.coach

De Turk, de Hollander en Primo Levi

Tijdens mijn NLP opleiding (Neuro Linguïstisch Programmeren), kwam ik in contact met de vooronderstelling van ‘RESPECTEER HET MODEL VAN DE WERELD VAN DE ANDER’

Was het er roerend mee eens en ik vond dat ik dat allang deed natuurlijk. Ik was altijd al meer geïnteresseerd in mijn buren en mede wereld bewoners dan tolerant. Nu woon ik wel in een inspirerende buurt. Met mijn zoontje van acht woon ik al jaren in een straat met binnen een straal van honderd meter veel Turkse, Koerdische, Marokkaanse fruitwinkels, drie Surinaamse toko’s, de AH, mega trendy koffietentjes, wijnbarretjes en grand café’s. Deze buurt had ik bewust gekozen om te wonen, na mijn wereldreis van 5 jaar door Afrika en Brazilië. Ik ben dan thuis. Ik vraag vaak door, met als doel mijn perceptie te verbreden, te inspireren en geïnspireerd te raken. Ik lach met ze, maak grappen over onze cultuurverschillen. Kortom, rapport! Maar wat heb je er eigenlijk aan, behalve dat ik die broccoli ook morgen mag betalen?

“Jij bent geen Hollander, zeggen ze wel eens”. Zodoende word ik vaak in vertrouwen genomen en dan is het soms tijd om dit respecteren in de praktijk te brengen. Zo wordt je incasseringsvermogen wel eens op de proef gesteld, zoals tijdens Charlie Hebdo periode en het nog steeds actuele Palestina en Israël conflict. Ik krijg ongezouten meningen.

‘’Mooie snor” zei ik, toen ik wat fruit afrekende bij een van de winkels. De winkelier, laten we hem Ali noemen, had zijn snor laten staan. Een grote harige boog onder zijn neus. “Eigenlijk zou ik hem wat smaller moeten maken”, zei Ali. Ik keek hem even niet begrijpend aan.

“Hitler had toch gelijk”, zei hij erna stellig. “Oh”, zei ik een beetje geschrokken. Maar ik besefte me dat deze respons het gevolg was van mijn communicatie die ik al jaren toepas. Ik was hier zelf verantwoordelijk voor, dus incasseren, al heeft mijn familie een pittig oorlogsverleden. Ali ging nog even door. “Ja, alle Joden moeten vergast worden”, zei Ali. ‘Toch, Ben? Ik besloot maar stil te blijven en het bij een twijfelende gezichtsuitdrukking te laten.Toch zag ik het als een kado, deze mening. Hoe kon ik dit positief ombuigen? En ik schuifelde verdwaasd richting huis.

Op mijn 25e las ik De Getuigenissen van Primo Levi, over zijn overleving van Auschwitz. Een tot in details omschreven verhaal over het ‘leven’ in Auschwitz. Een belangrijk doel van Primo Levi was dat deze gebeurtenissen bekend werden en bij de volgende generaties terecht zouden komen. Zodat zoiets nooit meer zal gebeuren. De manier waarop Primo deze kampen beschreef zijn altijd blijven hangen en heeft er ook voor gezorgd dat ik Auschwitz zelf heb bezocht. Die gedachten die ik heb ontwikkeld na het lezen van dit boek, hebben mij onbewust ook waakzaam gemaakt voor verschuivingen in de maatschappij en onze collectief gedachtegoed, ons bewustzijn. Ik besloot dat het tijd was voor een reis van ons boek.

Ik schreef erin: “Voor Ali, van Ben” en liep ermee naar Ali’s winkel.“Dit boek is voor jou”, zei ik. “Je mag het houden, al lees je maar één bladzijde, dan maak je de cirkel rond”, zei ik, voordringend bij de kassa.

De volgende dag was zijn snorretje eraf. “Wat vreselijk, kinderen enzo…”, was het enige wat hij kon uitbrengen.

Wat was er bereikt? Het verhaal van Primo was doorverteld, zoals hij het wilde, zoals hij verdiende. Het verhaal lag zelfs als een onderbewuste, stille waarschuwing in het huis van een persoon met een vrij heftig wereldbeeld. Een situatie die is bereikt door het model van de wereld van onze buren te respecteren. Dus stop met tolereren (verdragen, verduren) en ga je interesseren. Dan wordt je perceptie breder en projecteer je een fijne en gelukkige wereld, voor jezelf en anderen. Wat een rust.